woensdag, april 11, 2007

Plaspauze

Van de week was zoonlief aan het spelen met zijn beste vriend/buurjongetje/klasgenootje (hoeveel geluk kun je hebben met zo'n combi?). Iets met een zoektocht, veel spanning en stiekem gedoe en een paar onmisbare attributen. Na een korte plaspauze werd een ander spel bedacht en even later kwam ik de overblijfselen tegen.


Hier kan ik zo van genieten hè, kleine bewijsjes dat er geleefd en gespeeld wordt hier in huis. Zelfs als dat betekent dat het hier nooit écht netjes zal zijn...

En tja, dat blauwe pistooltje. Ik dacht altijd, in mijn pré-moeder-tijd, dat ik nooit schietspeelgoed in huis zou toestaan. Maar gek genoeg hoef ik er niets voor te doen, het gaat volkomen vanzelf. Jongens schijnen te móeten schieten. Is het niet met een heus speelgoedpistool, dan wordt er wel een Duplo-geweer geknutseld of een geschikte tak gevonden. Ik heb het geprobeerd, een pacifistische opvoeding, maar tot nu toe heeft het nog niet echt gewerkt ;o)

2 opmerkingen:

Alice zei

Hoi Judith,

'Toevallig' heb ik onlangs je blog gevonden, errug leuk :-). Deze post spreekt me bijzonder aan, komt me zo bekend voor. Je moest eens weten wat de jongens hier aan wapentuig hebben liggen, terwijl ik ook zo graag had dat ze pacifistisch zouden opgroeien. Maar ook de meid in het gezin vindt het blijkbaar wat hebben, ze 'leent' nogal eens een pistooltje van haar broers en trekt dan schietend door het huis ;-).

Liefs,
Lizet.

Anoniem zei

wat moest ik lachen!
Hier gelukkig nog geen schiettaferelen. Maar soms stap ik in bed en dan lig ik op een sleutelhanger, stift of enige andere ongein waar ik in eerste instantie toch altijd van schrik.