Au-af (bijna)

Om met het goede nieuws te beginnen. De kiespijn is stukken minder vandaag. Ik werd vanmorgen wakker en dacht: 'Heeeeee, geen pijn?'. Heerlijk, om na al die dagen niet die zeurende en kloppende pijn in mijn kaak te voelen. Nu moet ik misschien ook weer niet te vroeg juichen, want zonet heb ik toch weer een pijnstiller moeten nemen, omdat het niet meer zonder uit te houden was. Maar toch, driekwart dag puur-natuur, dat begint er al aardig op te lijken. Het verliezen van een stuk noodvulling kan geen kwaad volgens de tandarts, dus vooralsnog hoef ik niet terug te komen/aan de kaakchirurg te denken (joepie... * afkloppen*).

Zoals beloofd, fotootjes van mijn Baby Surprise Jacket (in knooploze staat).

De voorkant

De achterkant (met zicht op het 'kontje', ruimte voor (katoenen) luiers)

De minderingen van de mouwen en de meerderingen van de romp.

De schoudernaden zijn het enige naaiwerk bij dit vestje. Ik vind het echt een geniaal ontwerp (van Elizabeth Zimmermann). Ik zie mezelf nog wel meer van deze vestjes breien, ik zie allemaal mogelijkheden met verschillende garens (zelfgesponnen van geverfde wol!).

Af en au

Een beetje gedachtenloos breien is het enige waar ik me momenteel toe in staat voel (die kies, die kies). Met als gevolg dat de Baby Surprise Jacket af is. Nou ja, af, het brei-gedeelte is klaar. Ik moet de schoudernaadjes nog even vastnaaien en er moeten nog knoopjes op. Maar misschien wacht ik daar nog even mee tot ik weet of het babietje-nog-in-buik een jongetje of een meisje is (en dan moet ik ook nog even uitzoeken hoe het ook alweer zit, links over rechts, rechts over links...). Eerdaags een fotootje.

Voor de rest is het vooral afzien nu, de kiespijn is erger dan ie tot nu toe was. De bovenste laag van de noodvulling is er afgegaan, merkte ik vanmorgen ineens. Ik (vr)eet pijnstillers om het vol te houden, maar de gewone paracetamol doet niet genoeg. De pijn zeurt er gewoon doorheen. Ik slik nu naproxen (troep, maar ik sta anders op mijn kop van de pijn). Is dit normale (na)pijn of toch het vijltje dat opspeelt? Ik ben er niet erg gerust op, ondanks de semi-geruststellende woorden van de tandarts: 'Meestal gaat het goed'.... ja, ja, meestal. Ik zal wel weer net degene zijn waar de uitzondering de regel bevestigt ;o(

Nou ja, ik hoef niet in de agenda te kijken om te weten wat ik morgenochtend als eerste ga doen. De tandarts bellen.... snetverdemmetje.

Bah-dag

Vanmorgen, na 2 dagen helse kiespijn, een wortelkanaalbehandeling gehad bij de tandarts (de praktijk is eigenlijk gesloten, gelukkig kon ik voor een spoedje terecht. De ontsteking zat onder een kroon. En ik maar denken dat je met een kroon van het gedonder af bent, niets blijkt minder waar.

Ik heb nu een noodvulling (past goed bij de noodgordijnen en de nood-deurkrukken :o) en over een maand mag ik terugkomen voor de eindbehandeling. Behalve... als ik eerder weer pijn krijg. En die kans is iets groter dan normaal, omdat er tijdens de behandeling een stukje van een afgebroken vijltje is blijven zitten (de tandarts heeft niet alles weg kunnen krijgen). Aaaaaaaaaaargh. Als dat gaat opspelen, moet ik naar de kaakchirurg. Dit had ik echt liever niet willen weten. *onthullende modus aan* Ik ben als de dood voor de tandarts... nee, niet voor de goede man zelf, maar voor het gewroet in mijn mond, de geluiden en vooral de pijn. En voor de lucht die in de praktijk hangt. Kippenvel. Slapeloze nachten. Hartkloppingen. En het vooruitzicht van misschien wel de kaakchirurg, daar word ik echt beroerd van *onthullende modus maar weer eens uit*

De kiespijn is jammer genoeg nog niet over. Had ik wel stiekem op gehoopt, maar helaas. Ik loop nog steeds op paracetamol, dan is het nét te doen. Laten we hopen dat het morgen beter gaat dan vandaag. Kiespijn vind ik geloof ik de ergste pijn (en oorpijn, dat heb ik vroeger een paar keer gehad en herinner ik me nog goed), het dreint overal doorheen. Bah.

Vanmiddag heb ik het oude huis van onder tot boven gepoetst. Ook niet echt een hobby van me. Nu moeten er alleen nog wat lampen los gehaald en de allerlaatste dingen los geschroefd. En dan zijn we klaar voor de sleuteloverdracht op 2 januari. Gek idee hoor. Dan is het huis echt niet meer van ons. En horen we niet meer bij het 'pleintje'. Hoe fijn ik dit nieuwe huis ook vind, ik zal het oude missen....

Moeder, ik verveel me zo....

Oké, dat is dus de understatement van het jaar.....

Hoe is dit allemaal in hemelsnaam uit dat kleine hobbykamertje uit het vorige huis gekomen? En hoe ga ik dit allemaal in hemelsnaam netjes in mijn nieuwe hobbyruimte krijgen? Help (keer 3).

Maar goed, we zitten in het nieuwe huis, we hebben de verhuizing gehad (gelukkig. Wat een rotklus is het toch, verhuizen....). Nu gaan we ons best doen om van dit huis een echt thuis te maken.

Want nu voelt dit huis nog wat onwennig, alsof we op vakantie zijn. Maar dan wel overal onze eigen spullen tegenkomen ;o). Het is een gigantische ongeorganiseerde chaos momenteel. Niets is af (en dan bedoel ik dus niet de inrichting, maar de basisdingen in alle ruimtes/kamers, denk aan vensterbanken, kasten, vloerbedekking, raambekleding, lampen, maar ook aftimmering gevel, verven kozijnen... een eindeloze lijst), overal staan dozen en kratten en het echoot nog flink hier in huis. Maar dat komt allemaal goed. De komende tijd hoeven we ons niet te vervelen. Dag voor dag, doos voor doos. Ik ben benieuwd wanneer de laatste doos (dozen?) leeg raakt (of blijven er dozen tot in eeuwigheid 'vol' staan?).

Heel af en toe heb ik (als broodnodige ontspanning in de afgelopen hectische dagen) een paar toeren zitten breien aan de Baby Surprise Jacket. Als ik deze week af en toe even de dozen de dozen laat, komt ie misschien wel af. Er moet nog zoveel gebeuren in huis (dat veeeeeeeel nuttiger is dan breien), maar ik ben de hele dag alleen thuis met onze jongens en kan (en wil) dan niet eindeloos doorbuffelen in huis (dat trekt mijn ischias trouwens ook niet heb ik de afgelopen dagen gemerkt :o(. En... het is tenslotte ook kerstvakantie ;o)

Vinden jullie het leuk als ik af en toe een fotootje laat zien van de chaos/vorderingen hier?

P.s. Irma, ik ben de tel kwijt geraakt. Het waren er veeeeeeeel..... heeeeeeel veeeeeeeeel (en achteraf denk ik té veel).

Over en (voorlopig even) uit

Hoi,

Nog 3 nachten en dan gaan we over naar ons nieuwe huis. Het is nog (lang) niet af en ik heb dan ook een beetje dubbele gevoelens over deze verhuizing. Er moet nog zoveel gebeuren en ik vind dat bar ongezellig. Het zal nog wel even duren voor we het huis als thuis gaan voelen en dat vind ik vooral voor onze jongens heel naar. Maar het is niet anders. De bouw is (uiteraard zeggen veel mensen) best uitgelopen (regen, regen en nog meer regen als grootste oorzaak), waardoor het allemaal hartstikke krap is geworden om dingen af te maken voor de overdrachtsdatum. Deze laatste week wordt er door iedereen nog keihard gewerkt. Je kunt een feestje vieren in het huis, gasten genoeg ;o)

Hoe ik ook tegen de verhuizing opzie (en het werk dat nog moet gebeuren in huis), ik vind deze ongeorganiseerde bende ook niet fijn. En al die mensen die steeds in het huis bezig zijn, het voelt helemaal nog niet als óns huis. Iedereen loopt in en uit en je voelt je voor de voeten lopen in je eigen huis ;o(

Klussen wordt straks wel gemakkelijker als we er wonen. Dan kunnen we veel meer doen dan nu (zeker met een alweer-zieke peuter kom je tot niets). Nu blijven we heen en weer rijden tussen hier en daar, echt niet handig.

Maar goed, tijd om te bloggen zal er de komende tijd niet echt inzitten, denk ik. Dus daarom even een tijdje stilte op mijn blogje. Maar niet voordat ik mijn laatste breisel heb laten zien.

Het is het begin van een Baby Surprise Jacket, een ontwerp van Elizabeth Zimmermann. Ik begon vol goede moed, maar moet tot mijn schaamte toegeven dat ik na 8 toeren al vast liep. Ik snapte er geen z*k van. Het zal een combinatie zijn van de cryptische beschrijvingen in het patroon en mijn warrige brein momenteel. Gelukkig bood internet uitkomst (ik blijk niet de enige te zijn die vast liep...), zodat ik weer fijn verder kon breien. Dus tussen de dozen door brei ik af en toe een paar toeren. Ik brei het met 100% wol, regenboog-geverfd, op naald 3,5.

N N ?!

Stond vorige week vrijdag toch onverwachts de pakjesbezorger voor de deur. Verrassing! Ik verwachtte niets (er zijn nog wat dingen voor ons nieuwe huis onderweg, maar daarvoor was het nog te vroeg) dus ik vroeg me af wat het zou kunnen zijn. Tot ik de postcode zag en de letters NN zag. Toen wist ik gelijk dat het pakje van Lies kwam. Ik heb onlangs voor Lies een magische bol gemaakt en toen had ik wat semi-geheimzinnige berichtjes geschreven die ik ondertekende met NN (van Nomen Nescio). Ik vond het zo'n grappig toevalligheidje. Eén van die stiekeme berichtjes was het 500e commentaar op Lies'blog, waarvoor ze een kadootje weggaf. Boffen, want ik heb echt noooooit geluk met verlotingen en ander leuks.

Mijn mond viel open toen ik de doos openmaakte. Ooooooooooooooooooooooooooh...




2 pakketjes gekaarde kid-mohair. Superzacht. Wat prachtig! En de kleuren, helemaal mij! En zo feestelijk ingepakt met die rode strikken. Ik ben er echt ontzettend blij mee. Dankje Lies, dankjewel!

Ik heb nog nooit met kidmohair gesponnen (vilten is niet mijn specialiteit, al zou ik dat graag goed willen leren, ooit). Het liefst zou ik nu een lege klos op mijn Louëtje zetten en beginnen, maar ik hou me in. Ik bewaar de kidmohair tot na de verhuizing en ga er dan op-ti-maal van genieten. Ik ben benieuwd of ik er een mooi garen van kan maken. Kan ik in de tussentijd mooi nog even nadenken hoe ik de kleuren wil verwerken (apart spinnen en twijnen, 2 kleuren twijnen of om en om met een pluk blauw en een pluk paars spinnen en dan twijnen of toch navajo (moet ik dat nog wel netjes leren) of twijnen met een andere draad? Oh oh, al die keuzes). Ik zou zeggen, hou mijn weblog in de gaten voor de vorderingen :o)

Er zat ook een citroenzeepje in de doos (de overbelichte vlek op de foto). Ik ben dol op natuurlijke zeepjes. Dus het citroentje gaat zeker gebruikt worden.

M. was ook helemaal enthousiast. Hij zat steeds in de doos te kijken en zei dan: 'Ooooh... moooooooi'. En met zijn vingertje door het gaatje aan de onderkant te prikken: 'Mamma... kijke...' Ja, jongen, ik vind het ook zo mooi :o)

Frappant

Ik was op zoek naar een kastje. Voor in onze nieuwe badkamer. Wat we nu hebben, is niet geschikt. Dus een nieuw kastje. Of een ander kastje, want per se nieuw hoeft niet. Voor zelf maken hebben we nu te weinig tijd (of eigenlijk gewoon te weinig inspiratie). Dus een kijkje nemen op Marktplaats. Wat is er toch on-ge-lo-ve-lijk veel te koop. Ik blijf me daarover verbazen.

Ik dacht aan een oud vitrinekastje of zo en dat dan verven. Zodat het de oubollige look kwijt is (want daar hou ik niet zo van). Nou, ik zag best veel van dit soort kastjes en terwijl ik aan het nadenken was, voor welke kleur ik zou kiezen (oranje, limeachtig) kwam daar ineens een blauw vitrinekastje voorbij. En dat leek me ideaal. Want al-geverfd betekent gemakkelijk over te verven (geen oude lak- of waslagen die d'r eerst af moeten). Even schuren en ontvetten en hup, een nieuw laagje verf erop. Of misschien ook niet, want de kleur blauw leek me eigenlijk ook zo gek nog niet (alleen een beetje voorspelbaar voor een badkamer misschien ;o).

Vandaag kwam het kastje hier en toen ik het uitpakte (het was zeeeeeeer degelijk ingepakt, lagen vloeipapier en bubbelplastic, dat best erg handig is voor volgende week als de kwetsbare dingen aan de beurt zijn om te verkassen), werd ik zeer blij verrast. De kleur blauw van de foto was heeeel anders dan de kleur in het echt. Want wat is toeval? De kleur van het kastje is zo goed als hetzelfde als de kleur van (één van) de tegeltjes van de wc beneden. En het is helemaal geen gangbaar blauwe kleur.

Het kastje is trouwens supernetjes geverfd. Zelfs de latjes (uh, hoe heten die dingen ook al weer?) zijn aan de achterkant/binnenkant geverfd (glas eruit, latjes verven, glas weer terug). Yep, grondig gedaan dus.

Frappant hè?

Wat ook frappant is, is dat het me nooit lukt om kleuren levensecht op de foto en dus op mijn blog te krijgen. Op de foto hierboven is dus helemaal niet te zien hoe bijna-gelijk de blauwen zijn ;o(. Nou goed, dan moeten jullie me maar op mijn woord geloven (of langskomen voor het bewijs) ;o)

Misschien ga ik tzt het kastje toch nog oververven. Misschien wel roze. Ja, je moet toch wat, als enig meisje in een mannenhuishouden ;o)

Om het af te leren, nog 2 recente spinsels. Zuid-Duitse wol, dat qua zachtheid en spinbaarheid goed kan concurreren met Bluefaced Leicester (maar als lontwol een stuk goedkoper is).

Links is de streng zonder naam, rechts is Indian Summer. Het zijn echt herfstbladeren-kleuren. Gesponnen van geverfde wol.

Jongste manneke in huis voelt zich, na 3 dagen koorts (de thermometer schoot gisteravond tot 40,5 graden, pffffff) gelukkig weer fris en fruitig (wel nog een beetje wiebelig op de benen). Geen excuus meer dus, aan de slag, Judith, inpakken maar weer!

Sokzak

Her en der kwam ik ze de laatste tijd tegen en dan dacht ik elke keer: 'wil ik ook'. Ik heb een poos geleden een onderwegtasje voor mezelf gemaakt (en een paar meer voor leuke ruiltjes, waar ik helaas nooit foto's van heb gemaakt, dom dom dom) en dat gebruik ik ook vaak en graag. Maar een zakje om mijn sok(ken)-in-wording in te kunnen doen, thuis en om mee te nemen (in een andere tas), dat miste ik nog. Een plastic zakje staat ook zo armoedig, nietwaar?

Dus, vanmiddag mijn (al half-ingepakte en dus heel ongezellige én onpractische) hobbykamer ingedoken en een sokzak voor mezelf gemaakt. Het is waarschijnlijk het laatste dat ik maak tot de verhuizing, want het moment is daar om ook de laatste spullen in dozen te stoppen ;o(

Volgende week zaterdag gaan we over. Niet dat het huis dan klaar is, maar als het goed is, is het bewoonbaar (in de ruimste zin van het woord, whahaha... help).



Van dit stofje heb ik al verschillende dingen gemaakt (klein-meisjes-tuniekje, slabbers, maandverband, luiers) en ik vind het nog steeds leuk. Gifkikkers, zo noem ik het.

Ruimte over. Voor de 2e sok die ik bijna altijd tegelijkertijd brei, bijvoorbeeld. Oh, dit is trouwens de zelfgeverfde wol waar ik al eens eerder over schreef.

En 2 extra vakjes (met metalen drukknoopjes, omdat de kunststof drukkers en de pers al in een doos zitten). In het blikje zitten een schaartje, een stopnaald, stekenmarkeerders en een inimini-rolmaatje.

Als een kadootje...

Hier kan ik toch zó van genieten. Als mensen iets moois maken van een bestelling.

Ik weet wat erin zit, ik heb het zelf uitgezocht en betaald... en toch voelt het als een kadootje :o)

Het boek Knitting Workshop van Elizabeth Zimmermann. Besteld bij Socktopus in Engeland.

De zilveren envelop straalde me tegemoet in de brievenbus en het boek was verpakt in heel bijzonder vloeipapier. Als verrassing (zie, toch echt kadootjes) een stekenmarkeerder en 2 zakjes Eucalan wasmiddel. Leuk, heel leuk!

Magische bol

Zo kwam de magische bol ergens vorige week bij mij.





En dit heb ik ervan gebreid. Een wolbroekje voor M. De lichte bol leek me daar wel geschikt voor. En met een beetje hulp van de donkerder bol, kon er precies een zgn. shortie uit.

De wolbroek heeft een tijdelijk koordje, omdat mijn punnikmachine al is ingepakt.

Dit kwam eruit rollen.

Plantaardige indigo met een verfbeschrijving
2 Theezakjes
Krokussen
Chocolade
Nachtcrème

Zo, ik ga de fles lanoline er eens bijpakken, kan het broekje een nachtje in bad om waterdicht te worden.

Leesvoer

Kadootje van Sinterklaas:













Colour in Spinning van Deb Menz


Kadootje van mezelf:


















Knitting Workshop van Elizabeth Zimmermann

Ik zit al tijden verlekkerd te kijken naar de Baby Surprise Jackets die ik her en der in blogland tegenkom. Ik wil al lang heeeeeel graag eentje breien. De constructie vind ik geniaal. Nu ik eindelijk het patroon heb, houdt niets me tegen.... na de verhuizing, ergens volgend jaar begin ik eraan. Misschien wel met één van mijn eigen spinsels.