Waar begin ik?
Onze zwarte kater (13 jaar, liefste van de hele wereld) kampt met een blaasprobleem dat niet echt over wil gaan. Hij is nu met zijn 2e kuur antibioticum bezig, na de nodige prikken te hebben gehad en als hij na deze week niet opknapt, gaan we een onderzoekstraject in om uit te zoeken wat er precies aan de hand is. Echo, operatie. De veearts noemde als mogelijke boosdoener 'een tumor' in zijn blaas of nieren, ik schrok me rot....
Waar we nog meer van zijn geschrokken, was de plotselinge pijn bij onze kleine man M. Het begon vrij onschuldig met een beetje pijn bij het plassen. Na een bezoekje aan de huisarts en urine-testje dachten we aan blaasontsteking. Maar de kuur sloeg niet erg aan en de pijn liep gaandeweg zo op, dat de arme jongen het uitbrulde bij elke druppel plas. Zo afschuwelijk om te zien. Je voelt je dan zoooo machteloos. En natuurlijk maakte ik me zorgen. Ik heb ook wel eens blaasontsteking gehad en ja, dat is pijnlijk, maar ik kon me niet herinneren dat ik toen zó op mijn kop stond van de pijn.
Maar net voor de nacht kwam de oorzaak aan het licht:
Een niersteen! Dat verklaart de vreselijke pijn die onze peuter had.
Bizar. De niersteen is meer dan een centimeter lang en op het breedste punt een halve centimeter in doorsnede. De huisarts had zoiets nog nooit gezien bij zo'n jong kind (M. is nu 2,5) en kon er in de vakliteratuur ook niets over vinden. Kortom: het 2e medische traject wordt opgestart. Kinderarts en eventueel uroloog. Laten we hopen dat dit eenmalig was en er verder niets akeligs achter weg komt...
En dan, omdat er soms ook bijzonder mooie dingen gebeuren in een doodgewone, saaie week. De moeder van mijn vriendin (nierdialyse-patïente) heeft onlangs een nieuwe nier gekregen. Een fantastisch, emotioneel en spannend feit dat haar de kans geeft op een beter leven. Ik heb al jaaaaaaren een donor-codicil (mijn eerste hebben mijn ouders mee-ondertekend, omdat ik toen nog behoorlijk minderjarig was), maar deze gebeurtenis brengt het allemaal wel heel dichtbij. Dit is waar het om gaat! En tegelijk weet je dat er aan de andere kant mensen heel veel verdriet hebben om het overlijden van een dierbare. Ik heb daarom voor beide families een kaarsje gebrand.
Pfoe, het was me het weekje wel. Mag het volgende week een tikkeltje rustiger, alsjeblieft?
4 opmerkingen:
Oh Judith, wat een steen! Ik kan me voorstellen dat je een beetje ongerust bent. Zal voor junior duimen. Hou ons op de hoogte hè?
Misschien kun je al spinnend of breiend een beetje bijkomen van deze week.
Groetjes, Ria
inderdaad, een beetje verdwalen in het breien of spinnen helpt soms wel om voor een paar minuten alles te vergeten... spijtig dat de werking maar tijdelijk is ;-)
Ik duim voor een rustig weekje nu!
Dat heb je wel verdiend!
OCH Judith , wat een schrik !
Dat arme kleine manneke ....en jullie natuurlijk ook !
Hoop inderdaad dat deze week een beetje rustiger mag verlopen voor jullie ..
Nou, dat is zeker even schrikken. Misschien helpt een dieet hem al. Veel succes ermee!
Wel toevalig dat het allemaal nier/blaas verhalen zijn!
Een reactie posten