Vamos!

Vamos a Bolivia!
We gaan naar Bolivia!

Nog 4 nachtjes slapen en dan begint onze reis naar het geboorteland van ons 2e spruitje. Er gaat zoveel in me om, aan gedachten en emoties, er is geen beginnen aan om het allemaal helder te krijgen. Ik vind het heerlijk. Het is gek, maar nu we zo dicht bij de ontmoeting met onze kleine man staan, lijkt het of alle narigheid en verdriet en frustratie over het lange, lange wachten en de vele tegenslagen in onze procedure heel ver achter ons ligt. Ik ben het niet vergeten (en er mentaal ook nog niet klaar mee), maar het schrijnende, het rauwe is eraf. Er is nog stress, er zijn nog zorgen, maar het voelt goed nu. Het negatieve is omgeslagen naar positief en dat is zo'n heerlijk gevoel.

Ik had gehoopt dat ik (net als voor de komst van D.) een sterke aanval van poets- en nesteldrang zou krijgen. Maar helaas, nog geen spoor van te bekennen (en het huis en ik kunnen het echt wel goed gebruiken nu :o). Misschien komt het nog, misschien ook niet. Bij D. had ik het heel heftig. Stond ik op een gegeven moment, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, buiten de lantaarnpaal en de brievenbus te soppen. Be-lach-e-lijk, als ik er nu aan terugdenk, moet ik weer lachen. Ik was echt niet te stoppen :o)

Natuurlijk ben ik aan het opruimen en poetsen in huis. Maar dat is omdat ik wéét dat het moet, niet omdat ik dat vóel. Een rondje door het huis leverde ook een kritische blik in mijn breimand op. Onaffe sokken (waar ik langere tijd niet aan brei, soms ben ik het ineens even zat of komt er iets leukers tussendoor) berg ik met garen en naalden op in een gripzak. Maar er lagen nu wel erg veel zakken in de mand, sommigen ook al heel lang. Het ministukje in paars/blauw/bordeaux linksboven (experimentje voor nieuw boordje) heb ik uitgehaald, net als het paarse boordje middenonder.


De sok bovenin had ik even weggelegd voor een kleiner sokje (van een restje sokkenwol met katoen, links op de foto) tussendoor, dat ik gemakkelijker mee kon nemen en waar ik gedachtenloos aan kon breien toen we afgelopen week een dag naar de wal moesten (reisbureau, kaakchirurg... don't ask...). Rechts 2 boorden in een zelfbedacht patroontje van afgehaalde steken, de wol is door Gerda geverfd (en bij mij gekomen via een leuk ruilhandeltje). Ooit ga ik daar mee verder, maar nu nog even niet.

Ik hou helemaal niet van uithalen, eigenlijk, maar het lucht soms wel op als ik een twijfelgeval kwijt raak van mijn to-do-lijstje. Want zo'n half-affe sok kijkt me dan toch verwijtend aan en geeft me het gevoel dat ik er íets mee moet. Gelukkig heb ik dat gevoel helemaal niet als ik naar mijn (overvolle) bakken garens kijk. Dát geeft vooral een gevoel van onbegrensde mogelijkheden....

Goed, terug naar de paklijst. Want 4 dagen zijn zó om. So much to do, so little time (hoera!).