Ik vrees dat er nog heel veel cavia-foto's gaan volgen, want we zijn helemaal verliefd op het kleine spul. Gooi de tv maar weg, cavia-kijken is veel leuker. Die kleine koppies, de gekke lange achterpootjes, de geluidjes, het eigenwijze stro-knabbelen (nu al, 1 dag oud), de trotse en beschermende Poemama, de kruinen her en der (dankzij de papa), het ontdekken van de bruine vlekjes op verschillende plekken (ook dankzij de papa), de huppeltjes door het hok, de zachte velletjes..... álles is lief en schattig.
Dus, daarom....
De verkenningstocht door het hok eindigde voor deze kleine cavia ín de stro-bal. Waar we hem/haar snel uit hebben bevrijd en daarna de bol voor de zekerheid maar uit het hok gehaald.
Oudste wil ze het liefst allemaal knuffelen.
En, om eerlijk te zijn, ik ook....
Misschien, heel misschien, morgen weer eens een cavia-vrij berichtje.
2 opmerkingen:
Wat een schatjes!
Om (waarschijnlijk wel) begrijpelijke redenen laat ik mijn minimensen even niet meekijken op je blog :D.
Ahhh, ohhh, zucht... Wat lief... Ik heb ooit ook zo'n zwarte cavia gehad (punkie, je raadt het al, met kruinen), die na aankoop alsmaar breder werd. De papa was in ons geval echter duidelijk wit. Met lang haar. Met krullen. Heel bijzonder.
Wij eindigden met een cavia-flat; de jongetjes beneden, de meisjes boven ;0)
Ik hoop op veel cavia-berichten!
Een reactie posten